" स्वान्त सुखाय ! "

लिहिणे मनापासून आवडते व आवडीच्या कामासाठी वेळ काढला जातो तसे, वेळ कमी मिळत असला तरी आज खूप दिवसांनी वेळ मिळाला.
एक प्रश्न आहे कि हे सर्व, म्हणजे लेखन,  आपण का करतो ? काही  काम नाही म्हणून ? कि प्रसिद्धीसाठी ? कि अजून काही कारण आहे ? नेमके एक उत्तर देणे कठीण आहे. माझ्या दृष्टीने  "स्वान्त  सुखाय"  हेच उत्तर आहे. स्वतःच्या सुखासाठी. स्वतःच्या  आत्मिक समाधानासाठी हि सर्व धडपड. कोणी वाचो अथवा न वाचो; कोणी तारीफ करो अथवा न करो. स्वतःला मिळणारे आत्मिक समाधान हे अधिक महत्वाचे.  अर्थातच चार लोकांनी वाचून त्यावर प्रतिक्रिया दिली तर आपण सुखावतो व अधिक प्रोत्साहित होतो.
आपण आपल्या व्यवसायात, नौकरीत अथवा धंद्यात इतके व्यस्त असतो कि आपल्याला कोणत्याही नवीन कामासाठी वेळच नसतो. त्यात आर्थिक दृष्टीने बघण्याची सवय असल्याने नवीन कामाचा फायदा काय, असा प्रश्न पडतो. आर्थिक दृष्ट्या फायदेशीर नसेल  तर तो पर्याय बाद.  या सवयीमुळे आपण स्वतःची प्रगती होऊ देत नाही. हेही खरे कि आज तोच यशस्वी मानला जातो जो जास्त पैसा कमावतो.  आपण केवळ पैसा कमावण्यासाठी जीवन व्यतीत करतो का ? पैश्या पलीकडेही आपल्या जीवनाला काही  अर्थ, उद्देश आहे.  तो पलीकडचा उद्देश काय आहे ?
दिवस उगवला, कि तो समाधानकारकरीत्या साजरा करायचा.  आपण सुटीच्या दिवसाचा विचार करू कारण इतर दिवशी आपण खूप busy असल्याने वेळच नसतो. रविवार (सुटीचा दिवस) आपण कसा घालवतो ?
अ) इतकी  ( घरातील ) कामे रांगेत असतात  (उदा. पंखे साफ करणे, जळमटे पुसणे, इत्यादी )  कि  दिवस कसा घालवायचा हा choice नाही.
ब) सकाळी चहाच्या वेळी होम मिनिस्टर सांगतील त्याप्रमाणे ( प्रदर्शन पाहायला जाणे, सिनेमाला जाणे इत्यादि ) दिवस साजरा करणे.
क) रविवार आला कि  जाम tension येते काही लोकांना. आता करायचे तरी काय. त्यापेक्षा Office परवडले.
ड) ठरवून रविवार enjoy केला जातो काही तरी वेगळे करून. कधी पिकनिक, तर  कधी friends reunion , तर  कधी जुने फोटो अल्बम पाहणे, तर कधी अजून काही. (enjoyment कधी कधी unplanned सुद्धा असू शकते ).
तुमचे तुम्हीच ठरवा कि तुम्ही अ), ब), क) का  ड)  वर्गात बसता ते.
हे झाले छोट्या सुटीचे. 
आता थोडा लांबचा विचार करू.  Retired झाल्यानंतर काय करायचे याचा कधी विचार केला का ? कदाचित तुम्ही म्हणाल, त्याचा विचार आत्ता कशाला ? अजून वेळ आहे. त्यावेळी बघून घेऊ.
आपल्याकडे अशी विचार करण्याची पद्धत आहे कि साठ वर्षे वय झाले कि आपण निकम्मे.  काम करायला लायक नाही. मानसिक दृष्ट्या आपण विचार करतो कि आयुष्यभर खूप काम केले आता आराम करायची वेळ आहे.  माझ्या शास्त्रत्ज्ञ मित्राने सांगितले कि हे चुकीचे आहे. साठीनंतर आपल्यामध्ये Biologically  काहीच फरक पडत नाही.  (साठी बुद्धी नाठी ?).   त्याच्या दृष्टीने  ऐंशी पंच्यांशी नंतर  degeneration  ऑफ grey  cells  सुरु होते. व्यवस्थित व्यायाम करून निदान पंच्यांशी पर्यंत आपण   म्हातारे होऊ शकत नाही.  अर्थात जे मनानेच म्हातारे झाले त्यांचा नाईलाज.  अमेरिकेत व इतर युरोपिअन देशांमध्ये माणसे साठीनंतरही कार्यक्षम असतात व राहतात.  ते मनाने सदैव तरुण राहतात व आरोग्य सांभाळतात.  आपल्याकडेही माझ्या पाहण्यात काही व्यक्ती आहेत कि जे  ८५ व्या वर्षीही स्वतः कार चालवितात व  वैद्यकीय व्यवसाय करतात ( जसलोक  चे Dr वाडिया, ज्यांना धन्वंतरी पुरस्कार प्राप्त झाला आहे.)
VRS किंवा निवृत्ती घेतलेल्या लोकांनी स्वतःला occupied नाही ठेवले तर ते लवकर म्हातारे होतील.  त्यांनी काहीतर कमाई केली पहिले असे जरुरी नाही. पण व्यस्त (आणि मस्त) राहणे मात्र अत्यंत गरजेचे आहे.  राहून गेलेले छंद जोपासणे, वाचन, व्यायाम, लिखाण, संगीत, चित्रकला, इत्यादी गोष्टीत रममाण होणे आवश्यक आहे. सर्वात महत्वाचे म्हणजे healthy attitude पाहिजे. सकारात्मक दृष्टी हवी. कंटाळा आला असे म्हणण्यापेक्षा स्वतःला गुंतवून ठेवा.  दुखणे, आजारपण व जबाबदाऱ्या असू शकतात. पण त्याचा जास्त बाऊ न करता हसत खेळत राहणे व आपल्यामुळे आनंद निर्माण करणे योग्य ठरेल.
जो पर्यंत खेळपट्टीवर उभा आहे तो पर्यंत विकेट  फेकायची नाही, धुवांधार batting करायची. एकदा  umpire  ने बोट वर केले कि मग बिनतक्रार निघून जायचे. हेच सचिनचे रहस्य जीवनातही लागू आहे. खरे आहे न ?

On celebrations mode !

October,  19,  2011 :
The Earth has completed 52 revolutions, today, in my life ! ( I liked that expression  and so borrowed it  from  Dr.A.P.J's book.). So it's time to switch on to celebration mode !
Why birthdays should be celebrated ? Honestly, I was not very keen on celebrating a birthday. For children, it's ok. However, I do not really like elders following the the same practice like children. Just like other 364 days, this is one more day ! At least, at 52, I wanted it to be a low key affair. But I niether  had any idea, nor any control over unfolding of the events of the day.

Whatever it is, I must admit, I throughly enjoyed the  whole day, as never before ! It is so heartening to receive greetings from all friends, akins, everybody. In fact, I thought I should count the total calls, messages received today; but gave up that idea. The call from school day friend ( after many  many years) Dr. Nandu Petkar, a call from  CA Jayaram  Rajan (with whom I studied CA)   were  like the best treat and  most enjoyable ones.  I liked Nandu's comment when he  said that he preferred to speak in person, rather than writing in impersonal way  on facebook.  Similarly, the call from  my sisters Sangita from Buldhana,  and Nandu from Dhulia, were quite unexpected, yet pleasant one. Of course, every call, every message added joy to me.   The thought that so many people love me, made me introspect about the reasons.   I was the focal point of attention, affection of all near and dear ones. I was wondering about, what great have I done, that they all love me so much ? I am so lazy,  that I seldom call anybody on their birthdays.  On festival days, I am mostly on back foot, so far as  SMSing is concerned; I mean,  I only respond to the SMSs received and do not take any initiative to wish.  I find it a tough task even to sms 'thank you' messages.

My heart operation must added some more sympathy factor to the celebrations.  Already people enquire about my health, now they got one  more reason.  Any way, the end result is, I am enjoying too much of attention. On food front,  also, there was no less pampering. All restrictions were, relaxed for a day.  It looks as if, God has deputed Gitanjali, my better half, to better my performance. She will not like it if  I acknowledge,  but the fact remains, her contribution is  tremendous.  Good food, good attention  have added so much of fun, that now I  need to change my opinion.  I could not locate the reason for flow of love and affection to me. It seems to be part of His design that,  all these people have come in my life and made it what it is.  I am  thankful to each one of them, and ultimately to the Almighty,  for making our life a beutiful journey !

                                                                " Jindagi ek safar hai suhana"

.
   

Post vacation blues !

SUNDAY: October, 16, 2011:

I remember my old school days.  After having enjoyed the long vacations, I used to find it very  difficult to  prepare for  resuming  the regular routine.  The main cause of anxiety, obviously, was- home work having not done.  Once again to go into same excruciating groove, to face the same teachers, to listen to same scolding, etc. Please do not remind me of those days!

Today also, things are not much different.  From tomorrow, I will be attending my office regularly on full time basis.  After 34 days of post operation leave (!),  same thought comes to mind.  Of course, now 'home work' pressures are no more there.  Being independent, my schedule is to be decided by me, as there is nobody else to compel or dictate my schedule. Yet, indirectly, family puts soft pressure.  Their concerns are not completely unfounded.   

A thought came to my mind, as to why we feel uncomfortable during this transition. It is very temporary phenomenon and more psychological.  Once the gear is changed, I mean when we switch over, we start enjoying the new phase also.  Once we get engrossed in work, the memories of vacation do not occur in mind.

After all, vacation is vacation. Whether in childhood days or now, vacation is always looked forward for.  There are always some plans for vacations.  Advait is also doing his count down for the vacation, which he is looking forward after studying for one and half years.

Why not look at the whole life as a vacation!  I know, the fun of waiting for vacation, dreaming and planning could be lost.  Basically, it is a change that we are looking for. If you have exciting plans ahead, I think, switching from vacation to working also will not bother you. After working for hours together, a small coffee break also recharges you. Same way, let there be many variations in our routine working schedule. I am sure, resuming work after long vacation will not be as dull, as we think of.  When we achieve our targets, there is sense of accomplishment. The fatigue does not dampen our satisfaction.  Moreover, a vacation after satisfactory completion of job is more enjoyable, at least I think so. If I go on vacation, knowing that my job is not properly done, I will not be able enjoy my vacation.  Thoughts of resuming the work will haunt and spoil my vacation. There is famous saying: “If you want peace, then make war”. On the same lines, I would like to say: “If you want to avoid  the anxiety at the end of vacation, then work to your satisfaction, before vacation”.

In my case, the situation was different. The vacation was unexpected, and midst of heavy work load, and it came to me as a windfall  ( I mean, the vacation and not the heart trouble ).  So, even if this windfall vacation is over, I am going to enjoy the next phase also as much, as I enjoyed this break.  Time will tell, how far I succeed. Do you agree?

" या जन्मावर, या जगण्यावर शतदा प्रेम करावे .."

नवी मुंबई, दि. ९ ऑक्टोबर, २०११:

मी आज खूप आनंदात आहे; प्रथमच मी मराठीत blogg लिहिण्याचा प्रयत्न करीत आहे, आणि  आश्चर्य म्हणजे  चक्क जमतंय !  खूप अडचणी (९० %) केवळ काल्पनिक असतात. एकदा प्रत्यक्ष सुरवात आणि प्रामाणिक प्रयत्न केला कि अपेक्षित परिणाम मिळतोच. 

मी सध्या एका वेगळ्याच परिस्थितीतून जात आहे.   सर्वजण माझी आपुलकीने चौकशी करतात. आराम करण्याचा सल्ला देतात. ऑफिसमध्ये थोडाच वेळ देत असल्यामुळे जास्त वेळ कुटुंबासाठी, घरात देत आहे. पूर्वी वेळ कमी व कामे, जबाबदाऱ्या अनंत अशी अवस्था होती. आता वेळच वेळ व कामे नाहीच (म्हणजे, कामे इतरांनी वाटून घेतली आहेत).  स्टाफ,  भागीदार, नातेवाईक, मित्र मंडळी, कुटुंबीय या सर्वांचे  माझ्यावर इतके प्रेम आहे, कि माझी  कामे हातोहात सांभाळली जातात.    मला भेटण्यासाठी हल्ली खूप लोक येतात. मित्र, CA  मंडळी, नातेवाईक, अगत्याने येतात. एरव्ही हे लोक कधी  ( काही निमित्ताशिवाय ) आलेही नसते, पण या परिस्थितीत मात्र आवर्जून हजेरी लावतात. मलाही खूप आनंद वाटतो. 

आवडीच्या गोष्टींसाठी वेळ देता येतो हि किती आनंददायक बाब आहे. आवडीच्या CDs  ऐकणे, वाचन, फेस बुक, आणि आता हि नवीन आवड - blogg  लिहिणे. एकंदरीत काय आरामाच आराम चालू आहे.

पण मन अंतर्मुख झाल्यावर विचार येतात , असे किती काळ चालू राहील ? ऋणांचा बोजा वाढतच जाईल त्याची परत फेड कशी होईल ? पोटापाण्यासाठी हालचाल तर करावीच लागेल ? जास्त श्रम  न करता कमाई करण्यासाठी स्मार्ट काम करावे लागेल. नवीन मार्ग शोधावे लागेल.

मला कोणताहि आजार नाही; उलट जो दोष होता तो आता निघून गेला आहे. हात पाय शाबूत आहे, सर्वांचे - खास करून कुटुंबाचे -  संपूर्ण सहकार्य आहे, आणि सर्वात महत्वाचे म्हणजे महाराजांचे आशीर्वाद पाठीशी आहेत. मग मला कशाचीही भीती, काळजी करण्याचे कारण नाही.      " अहो पूर्व संचित होते म्हणुनी आम्हा लाभले नाथजी सत्यवाणी ".

संकटे जरी धाडली, तरी त्यातून बाहेर पाडण्यासाठी मार्गही दाखवितो. मग कशाला भविष्याची चिंता करीत बसू ? 

सबब, आयुष्य Full Throttle  enjoy  करण्याचे ठरविले आहे.

                                            " या जन्मावर, या जगण्यावर शतदा प्रेम करावे...."

Kailash - Mansarovar Tour - A life time experience..

Breath-taking view of Mt. Kailas (22,027 ft.), captured on 16-5-2011 early morning.

 

A Tibetian performing Parikrama by lying prostrate. He will take 30 days for 42 km Parikrama.

Glimpses of  Kailash, from a mud house at Darchen.

L-R,  Sen Uncle, Rajesh, Nipa, Shuklaji, Groverji, Gitanjali, Myself, Honnappa and Shashi Kumar.

Yaks are used more often for transport  of baggages.

Cool Picture ! A dog relaxing on a glacier...unbelievable !

Kodari, a border town in Nepal.

Geetanjali...at a hotel in Kodari, Nepal.

Entering China (actually Tibet ).

Journey to Kailash is by sturdy, rugged and spacious 4500 cc Land Cruiser.

First break at Nyalam  ( Altitude 3,750 meters)

Stay at Nyalam  was  for acclimatization  with atmosphere at high altitude.

This small trek was part of acclimatization.

There are 14 peaks on the Earth, with height more than 8,000 meters. They are collectively called the Third Pole of the Earth. Starting with Mt.Everest,  being the first, Mt. Shisha Pangma ( 8,014 meters / 26,290 ft.) is the  fourteenth and last of the eight thousanders.

China deserves credit for the beautiful  roads  in Tibet.

At Paryang Check Post.

Sun Halo, an optical phenomenon, captured at Paryang, in Tibet, on 13-5-2011 at 12.30 p.m. There was a slight snow fall, before this spectacle. A halo, also known as icebow or nimbus or gloriole, is produced by ice crystals creating a disc around  the Sun. They are formed in Cirrus clouds (5 - 10 km) in upper troposphere.

On a Glacier in Paryang,  Tibet.

On banks of Mansarovar.

Shashi Kumar and Honappa, at Mansarovar.

Mansarovar

Mansarovar

 Rakshastal, a lake near  Mansarovar.

Kailash ... as seen from mud house at Darchen.

Monastry on banks on Mansarovar.

Holy dip in chilled water of Manasarovar.

A Tibetian boy curiously watching prayers.

Kailash   and Yamadwar

Kailash Parikrama starts from this  Yamadwar.

It is believed that going through the Yamadwar removes the fear of death.

Honappa, Shashi Kumar, Driver, Gitanjali and Madhav.

Honappa, Shashi, Gitanjali, Nipa and Rajesh.

Shuklaji taking a break during Parikrama.

  Tibetians, in spite of being very poor, are very charming,  cheerful and very soft spoken.

Ashtapaad, a place of religious importance for Jains.

A glacier near Ashtapaad.

Ravi Vaidya, Shashi, Gitanjali, nagin and Honnappa.

At Saga.

First time we saw  a  snowfall.

Due to snowfall, the blue lake was transformed into grey.